Demografik yapısı çoktan alarm veren ve potansiyeli hayli sınırlı Türkiye Ermeni toplumunda, bazı çevreler küçük denizin büyük balığı olmanın dayanılmaz hafifliğinden kurtulamıyor. Bu gözlem, belki ilk bakışta öznel olarak algılanabilir ancak acımasız nüfuz mücadelelerinin son dönemdeki tezahürlerinin ışığında, üzerinde hayli düşünmeye değer bir resim yaratmakta.

Ermenistan Başbakanı Paşinyan’ın İstanbul ziyaretinde doğan ortam ve Patrik Maşalyan’ın son basın toplantısının yankıları bir izlenimi net olarak destekliyor: Bazıçevreler cemaatte tepkiselliği tekelleştirme çabasındalar. Aslında yaklaşık 20 yıldan beri bu çevreler, yaşanan her tartışmalı ya da buhranlı ortamda toplumsal yaşamda bir türbülans yaratmakta. Kumkapı’daki son basın toplantısı âdeta bu konuyu başka bir boyuta taşımış durumda.

Bugün kaçınılmaz olarak gündeme gelen sorular var: Ermeni cemaatinde tepki göstermek, tepkisel olmak sadece bazı çevrelere ait bir ayrıcalık mıdır? Bu çevreler başkalarının da tepki gösterebileceği alanlar olabileceğini neden hazmedemez? Kendi tepkisellik bahçelerine başkalarının da girme olasılığı karşısında neden agresifleşir? Ve de çalımlarından geçilmeyen ve domine ettiklerini var saydıkları bu alanda yalnız olmayabileceklerini hissetmeleri neden onları bu denli rahatsız eder?

Patrikhane toplumun en çok eleştirilen kurumlarının başında. Öte yandan, belki de çok ender rastlanan bir şekilde, Paşinyan ziyaretinde ruhbanların sergilediği tavır uzun zamandan beri Patrikhane tarafından en net şekilde gerekçelendirilen ve temellendirilen konu oldu. İkna edici olup olmaması ayrı bir konu ama bu durum çok bariz.

Kısacası söz konusu çevreler, kendileri tepki gösterdiklerinde insanların ikna olmasını hiç de önemsemiyor. Sıra bir başkasına geldiğindeyse, tepkinin kendi ölçütlerine göre ikna edici olmasını talep ediyor. Bu insanlar bu hakkı neden ve nasıl kendilerine reva görüyor?

Amatörlük mü, panik mi? Anlamak gerçekten güç.